Na diverse afspraken bij het UWV heb ik nu een uitkering voor de lange termijn. Ook heb ik een vierde Neuro Psychologisch Onderzoek af laten nemen en sprak ik met (klinisch) neurologen, een orthopeed vanwege mijn gebroken rechterbeen en had ik persoonlijke begeleiding aan huis. Dit was nodig om de erkenning rond te krijgen. NAH staat in mijn dossier. Ik schrijf niet meer op mijn weblog. Er is rust gevonden. NAH is erkend.
Fietsen gebeurt nog steeds. Niet met een duo-fiets die gewonnen is middels het DELA GoedeDoelenFonds. Maar dat geeft niet. De stichting die ik wou helpen, zet zich nog steeds in voor mensen met een fietsbeperking bij mij in de buurt. Ik heb een heel lief fietsmaatje gevonden met wie ik de omgeving per tandem verken. Wij hebben dit jaar vele mooie plekjes bezocht.
Persoonlijk ben ik behoorlijk gegroeid. Er is acceptatie gevonden. Ik leef mijn dossier niet meer zo letterlijk. Ook probeer ik niet meer weg te lopen voor wat er toch wel met je meekomt. NAH hoort bij mij, niet andersom. Ik ben gek op geschiedenis, fotografeer graag in de natuur en woon met viervoeters om mij heen. De reislust is gestild door verschillende keren op pad te zijn. Met de kerstdagen ben ik weer even weg. Met familie de sneeuw in. Mensen die mij kennen. Mensen die weten dat iedereen een verhaal heeft. Wat zeg ik? Verhalen! Ik ben gek op verhalen. Lees boeken, doe mee aan gidswandelingen, praat met de mensen om mij heen. Stil zitten kan ik nog steeds niet.
Wat het komende jaar gaat brengen weet ik niet. Dat wil ik ook helemaal niet weten. Kom maar op met die nieuwe ervaringen. Wel weet ik dat er mentale rust zal zijn, geen onderzoeken meer en geen oneindig herhalen van medische informatie. Ik kan verder. Dat 2019 maar een hoop mooie verhalen mag brengen!
Fijne feestdagen allemaal
© Suzanne
