Meestal onbewust. Ik zet me er overheen, de tijd heelt alle wonden, nu ga ik weer verder met mijn leven, ik vergeet het gebeurde gewoon.
Stukje persoonlijkheid
Maar echt verwerken is iets anders. Nu blijft de emotie, de boosheid, het verdriet, de machteloosheid, de wraakgevoelens en het zelfmedelijden in mijn onderbewuste zitten, daar gaat iets broeien. De emotie kan dan plotseling omhoog komen als er iets gebeurt dat aan het gebeurde herinnert of als er iets gebeurt dat dezelfde emotie oproept. Niet alleen de boosheid komt omhoog, maar een boos stukje persoonlijkheid. Ik heb mezelf gesplitst in een sterke persoonlijkheid die niet bij de pakken neerzit en gewoon doorgaat met het leven en een gekwetst stukje persoonlijkheid dat het gevoel heeft dat het niet verdrietig mag zijn.
Verbannen naar het onderbewuste
Alles in mezelf wat er niet mag zijn wordt verbannen naar het onderbewuste. Maar het is een deel van mezelf en dat deel wil er ook zijn, het wil aandacht, het wil dat ik luister naar wat het te zeggen heeft. En het heeft me wel degelijk iets belangrijks te zeggen. Ik ben niet compleet zonder dit weggestopte deel. Ik ben maar half mezelf als ik wel sterk mag zijn en niet zacht. Als ik altijd maar moet werken en nooit luieren. Als ik wel lief en meegaand mag zijn en nooit mijn eigen keuzes mag maken. Als ik alles maar moet accepteren en nooit mag klagen of voor mezelf opkomen.
Mijn zwakte is gevoeligheid
Die stem waar ik niet naar wil luisteren, dat wordt een heel boze, dwingende stem, die gaat zich tegen mij richten, omdat ik niet wil luisteren. Het vervreemd van mij. Het gaat een eigen leven leiden in mijn onderbewuste, het is niet meer onder mijn controle. Dan kan het voelen als een monster in de kelder, als een enorme angst van binnen. Dat weggestopte deel kan me blokkeren, verlammen, dwingen. Maar in alles wat ik heb afgewezen zit een positieve intentie. Mijn zwakte is gewoon gevoeligheid, mijn geklaag is een roep om gerechtigheid. Mijn luiheid is een gezonde behoefte aan rust. Met mijn boosheid geef ik mijn grenzen aan, mijn brutaliteit is gewoon een behoefte om mijn mening te geven, om gehoord te worden, om er te mogen zijn.
