Dat betekent regelmatig plekjes aanstippen door de dokter die in het tehuis rondloopt. De erfenis van een verleden zonder kennis over zonschade en de noodzaak kinderen daartegen te beschermen.
Jonge vrijwilligers
Moeder geniet van het buiten zijn. Dank zij de e-rolstoel komen we een stuk verder dan alleen naar het hoekje worstelen met de rollator. Dat is te zwaar voor haar eigenlijk. Dat trekken haar benen niet meer en ook haar uithoudingsvermogen gaat achteruit. Ze gaat wel naar de gymnastiek en doet daar actief mee in haar stoel. Ze fietst nog steeds bij de fysiotherapie. Het huis waar moeder zit heeft een actieve groep vrijwilligers die regelmatig komen om te wandelen met de rolstoelers. Jonge mensen die hun kostbare vrije tijd geven aan de ouderen in de buurt. Zo lief vind ik dat!
Badpakkenparade
Vanmorgen tijdens de bewonersvergadering gingen stemmen op om weer eens lekker te zwemmen. Op de etage van mijn moeder zitten genoeg bewoners, inclusief mijn moeder, die dat zouden willen. Dat zwemmen met de bewoners wordt dus badpakken in grote maten aanschaffen en op naar het extra warme water van het zwembad in de buurt. Ik zie het al voor me. Ik vrees dat dat niet zomaar even geregeld kan worden. Maar ga het toch voorstellen in het tehuis. Met zijn allen in de bus, gewapend met rollators en rolstoelen het warme water weer eens aan den lijve ondervinden, zou dat niet prachtig zijn?
Bruine benen
Vorige week kwam mijn broer bij moeder langs na een fietsvakantie van een aantal weken. Omdat het mooi weer was liep hij in korte broek. Moeder zag hem binnenkomen, richtte haar aandacht op zijn outfit en riep: ‘Wat een mooie bruine benen, benen om van te houden!’ Dat oudje van ons doet het nog prima en is nog steeds opgewekt en tevreden met haar verblijf in het tehuis, haar kamer en de verzorging. Dat is goed voor haar en voor ons, de familie om haar heen. Dan kan ik de zorgen om mijn kleinzoon die nog steeds vecht voor een leven en lichaam zonder kanker wat beter aan.
We vertellen het haar niet meer dat haar achterkleinzoon ziek is want ze moet er telkens om huilen en is het direct daarna al weer vergeten. De zegeningen van deze ziekte die dementie wordt genoemd.
Afleiding
We hebben met de hele familie een kadootjesactie bedacht voor mijn kleinzoon, om de periodes die hij in het ziekenhuis moet verblijven te veraangenamen. Dan staat er elke dag een tas met pakjes voor hem klaar die hij stuk voor stuk mag uitpakken, zijn enige afleiding als hij gekluisterd aan zijn ziekenhuisbed de levensreddende verschrikkingen van de chemokuren ondergaat. Zo proberen we ook voor hem de zon te laten schijnen.
Fotografie: Romi Tweebeeke
