Ik keek in de spiegel of mijn mond niet scheef stond. Die was in orde. In gedachten ging ik na wat ik de afgelopen dagen had gedaan. Dat wist ik nog, dus ik dacht dat het geen herseninfarct was.

Opname

Een paar jaar ervoor had ik last van een hernia. Naar mijn idee kwamen de klachten daar weer van. Ik zou bijna aan een nieuwe baan beginnen, dus belde ik de dag erna de huisarts. De dokter dacht dat ik hem in de maling nam met mijn ‘hernia’. Het was wel degelijk een herseninfarct (CVA*). Ik werd meteen opgenomen.

Mijn ouders namen mijn spullen mee naar het ziekenhuis. Het was rommelig en ze konden niks vinden, dus pakten ze van alles. Zelfs het scheermesje van mijn zoon en mijn klusbroek. Ook vijf brillen, eentje zonder poot. Mijn kleding stond, net schoon gewassen, in de woonkamer. Die zagen ze over het hoofd.

Hoge bloeddruk

In het ziekenhuis hielden ze me een tijdje ter observatie op de stroke afdeling en om te starten met de revalidatie. Mijn bloeddruk was te hoog. Daarbij heb ik een zogenaamde witte jassen hypertensie. Zodra de verpleging mijn bloeddruk meet schiet die verder omhoog. Een keer, tijdens het kletsen met mijn buurvrouw, verraste een verpleegster me. Toen was mijn bloeddruk in orde.
Mijn witte jassen hypertensie wordt vaak niet serieus genomen. Dat is lastig, want mijn bloeddruk moet laag zijn om naar huis te mogen. De medicatie wordt in het ziekenhuis ingesteld, zodra ik thuis ben is die te zwaar. Ik ben nog steeds onder controle bij de internist om de juiste combinatie te vinden.

Revalidatie

Na het herseninfarct kon ik niet goed lopen, voelden mijn rechterarm en -been zwaar aan en ik had last van tintelingen. Om dat te verhelpen kreeg ik revalidatie, zes weken lang, twee keer per week. Bij de ergotherapeut en fysiotherapeut. De verwachting was dat alles weer zou gaan werken. Mijn conditie was goed en het herstel ging snel. Helaas is het niet gelukt. Ik heb nog steeds last. Nu probeer ik zo veel mogelijk met links te doen.

Operatie

Uit de controles bleek dat mijn bloedwaarden niet in orde waren. Ze maakten een echo van mijn nieren en de arts zag toevallig iets bij mijn alvleesklier. Hierna kreeg ik een CT-scan, MRI-scan en een gastroscopie. In november werd ik geopereerd aan een cyste op mijn alvleesklier. Omdat de operatie in een ander ziekenhuis plaats zou vinden moesten daar de onderzoeken en scans nogmaals gedaan worden. Ze konden de gegevens niet uitwisselen. Aan de operatie heb ik een groot litteken over gehouden en er heeft zich littekenweefsel gevormd. Dit voelt zwaar aan, alsof er continu iets op mijn buik ligt. Voor mijn gevoel besta ik uit twee aan elkaar genaaide delen.

Uit alle onderzoeken bleek ook dat mijn nierfunctie nog 33% is. Voorlopig hoef ik gelukkig niet aan de dialyse en kan ik nog bijna alles eten en drinken. Wel met mate uiteraard. Ik denk dat stress een grote invloed heeft gehad op al mijn klachten.

Spanning

Ongeveer tien jaar geleden heb ik een burn-out gehad. De mentaliteit hier in Nederland is er een van doorgaan, weinig rust nemen. Terwijl dat naar mijn idee juist zo belangrijk is. Ik geloof in de verbinding tussen lichaam en geest. Die moeten samen werken wil je gezond zijn. We gingen vroeger veel op vakantie naar Spanje. Daar zeggen ze ‘Mañana Mañana’. Dat wil zeggen: ‘Het kan morgen ook’. Ik blijf altijd maar door gaan.

Mijn burn-out heeft 3 jaar geduurd. Ik kreeg tegelijkertijd ouderdomsstaar, kwam in de WW terecht en moest het huis verkopen. Het zorgde voor financiële problemen en veel stress. Ik vroeg urgentie aan voor een sociale huurwoning, omdat ik met twee kinderen op straat stond. Het duurde negen maanden voor ik een woning kreeg toegewezen.
Na mijn burn-out kon ik aan de slag als projectadministrateur. Sinds die tijd heb ik af en aan wisselend gewerkt en in de WW gezeten. Nu ben ik bezig met het afbetalen van de leningen.

De maatschappij

Ik denk dat wij in deze maatschappij helemaal niet meer in staat zijn om ons volledig te ontspannen. Ik zie wel dat er meer mensen bezig zijn met spiritualiteit. Alleen zijn ze meer met zichzelf bezig. Toen mindfulness in opkomst was dacht ik: dit gaat de goede kant op. Maar naar mijn idee denken mensen vooral: IK ben in het nu. Daar is spiritualiteit toch niet voor bedoeld? Het is er juist om ons met elkaar te verbinden. Ik dacht altijd dat de wereld zou veranderen. Helaas slaan mensen elkaar nog steeds de hersens in.

Thuis met mijn zoon en mijn kat voel ik me fijn. In deze wijk wonen veel mensen die weinig rekening houden met een ander. Daar pas ik niet zo goed tussen. Na zes jaar ben ik er nog niet aan gewend. Ik ben het huis aan het opknappen zodat ik er meer gevoel bij heb. De deuren heb ik groen geverfd. Dat schijnt de symbolische kleur van het hart te zijn volgens de chakraleer. Groen staat voor liefde, werkt kalmerend en geeft evenwicht.

Wat spiritualiteit betreft vind ik dat we verkeerd naar de dood kijken. We zouden moeten vieren dat iemand hier geleefd heeft. Je mag uiteraard wel verdrietig zijn, maar het hoeft niet zo zwaar. Ik denk dat je na je overlijden weer opnieuw terug komt. Zo voelt dat voor mij.


* CVA staat voor Cerebro Vasculair Accident. Letterlijk vertaald: een ongeluk (accident) in de bloedvaten (vasculair) van de hersenen (cerebro). Bij een CVA krijgt een deel van de hersenen opeens te weinig of geen zuurstof. Een CVA wordt ook wel beroerte of 'stroke' genoemd.

Tekst en foto: Fleur Kooiman