Mijn hele leven heb ik gevlogen. Ik begon op mijn 14e met zweefvliegen en werkte 25 jaar als piloot en luchtfotograaf voor de politie. Ook met mijn vrouw Mirella stapte ik regelmatig in het vliegtuig, om wekenlang te gaan backpacken in de jungle. We hadden allebei een goede baan en gezondheid, dus we konden het ons gemakkelijk veroorloven.

In een paar jaar tijd is onze situatie drastisch veranderd. Mijn baan werd opgeheven, waardoor we financieel flink moesten inleveren. Ik wilde graag kostwinner blijven, maar kreeg ineens ernstige reumatische klachten. Ik bleek verschillende soorten reuma te hebben, waaronder reumatoïde artritis. Noodgedwongen verruilde ik de cockpit voor een rolstoel.

Stilzitten

Ineens zat ik hele dagen stil. Met een gestrekt been, vanwege de artrose in mijn linkerknie. Waarschijnlijk heeft dit trombose veroorzaakt in mijn linkerbeen, met een zogenaamde ruiterembolie als gevolg. Dit is een levensgevaarlijke vorm van longembolie, waarbij een stolsel de longslagaders van beide longen volledig afsluit.

Volgens de artsen moet ik blij zijn dat ik het heb overleefd. En in zekere zin ben ik dat ook wel. Toch voelt het een beetje alsof ik verplicht blij moet zijn. Het wringt dat ik bij een eerdere opname gewoon naar huis ben gestuurd, terwijl ik hevige pijn had. Achteraf blijkt dat de radioloog een afwijking had gezien op de longfoto. En dat ik meer dan 20 longinfarcten heb gehad.

Bovendien heb ik continu pijn, ondanks de cocktail van pillen die ik wekelijks slik en de morfinepleisters. Door de combinatie van klachten conflicteert de medicatie. Ik loop bij 6 verschillende specialisten, die allemaal tegengestelde dingen beweren. Binnenkort gaan we naar het Academisch Ziekenhuis van Maastricht voor een second opinion. Daar wordt multidisciplinair overleg gevoerd. We hopen dat dit iets oplevert.

Doe-het-zelvers

Sinds maart 2017 wonen we in dit appartement, boven een zorgcomplex in Helmond. Op de 1e en 2e verdieping zit een verpleegafdeling voor ouderen, met daarboven gewone appartementen. Mijn vrouw kwam met het idee om hierheen te verhuizen. Zowel met het oog op onze financiële situatie als mijn verslechterde gezondheid. Ik zag het in eerste instantie niet zitten. Ik vond mezelf veel te jong om op zo’n plek te gaan wonen.

Ik vond mezelf ook helemaal niet hulpbehoevend. Tijdens een gesprek met een psycholoog kwam ik tot het besef dat ik wel hulp nodig had. En dat het ook voor mijn vrouw heel pittig was. Niet alleen mentaal, maar ook fysiek. Toen ik thuis kwam te zitten had ze haar goedlopende praktijk als schoonheidsspecialiste verruild voor een baan in loondienst. Alles kwam nu op haar neer, ook in het huishouden. En daarbovenop kwam nog de zorg voor mij.

Toen we hier een paar maanden woonden, besloot Mirella contact op te nemen met het Wmo-loket. We hebben nooit onze hand opgehouden, losten altijd zelf onze problemen op. Toen ik de ruiterembolie kreeg, dacht Mirella er niet eens aan om 112 te bellen. In plaats daarvan heeft ze me eigenhandig de auto in gesleept en naar de huisarts gebracht.

Hulpmiddelen

Nu hebben we toch echt hulp nodig. Gelukkig werden we meteen heel goed geholpen bij het Wmo-loket. Binnen de kortste keren kregen we alle benodigde hulpmiddelen. Een schuifdeur tussen de keuken en de gang, een elektrische deur voor de badkamer en aanpassingen voor in de douche.

De volgende stap is om ook hulp in te schakelen voor mijn verzorging. Daar voel ik veel weerstand tegen. Misschien ben ik wat conservatief: ik wil me niet door een vreemde laten verzorgen. Als ik nou 80 was dan zou ik het wel kunnen accepteren. Ik heb bij steeds meer dingen hulp nodig. En sinds een tijdje heeft Mirella zelf ook klachten in haar been.

Bewegingsvrijheid

Ik vind het moeilijk om te accepteren dat ik door de reuma zo beperkt ben in mijn bewegingen. Vrije tijd en hobby’s heb ik niet meer. Die tijd heb ik nodig voor eenvoudige zaken als boodschappen doen. Ik laat de hond uit en geef de planten water. In koffie zetten ben ik ook heel goed, haha.

Maar het fijne snijwerk met koken lukt niet meer, vanwege de pijn in mijn handen. Ik draag braces om mijn handen open te houden. En ik gebruik een handige grijper om vanuit mijn rolstoel dingen te kunnen pakken die anders buiten mijn bereik liggen.

Door mijn scootmobiel heb ik een stuk vrijheid teruggekregen. Ik kan nu weer naar de supermarkt. Soms hebben mensen wel commentaar op mijn scootmobiel. Dat ze die dingen hier toelaten, hoor je dan. Maar meestal zijn mensen heel behulpzaam. Het heeft even geduurd, maar inmiddels durf ik hulp te vragen als ik ergens niet bij kan.

Ik ga ook weleens op bezoek bij mijn dochter in Eindhoven met mijn scootmobiel. Naar mijn zoon in Tilburg moeten we met de auto, dat is een uur rijden. Met mijn gestrekte been is dat niet handig. Een aangepaste bus staat zeker op ons verlanglijstje.

Boek

Ik heb 25 jaar inspectievluchten uitgevoerd voor de politie. Bijna niemand weet wat ik in die tijd gedaan heb. Daarom heb ik een boek geschreven over mijn ervaringen, dat binnenkort wordt gedrukt. Voor mijn kinderen en kleinkinderen, maar ook als een stukje verwerking van een letterlijk bevlogen periode.

Fotografie en interview: Tom van Limpt en Sandra Willemen