Ik heb altijd een hekel gehad aan huishoudelijke taken. Vroeger noemden ze mij een Dolle Mina. Ik heb namelijk altijd gewoon gewerkt. Ik stond voor de klas en huurde een kindermeisje om voor de kinderen en het huishouden te zorgen. Voor de huishoudelijke taken heb ik nu nog steeds hulp. Iedere 14 dagen een paar uur. Gelukkig heb ik al 3 jaar dezelfde.
Ik heb ook een traplift. Deze was eigenlijk van mijn man maar heb ik na zijn overlijden gehouden. Ik gebruik hem sporadisch. De gemeente controleert de traplift ieder jaar.
Autorijden
Boodschappen doe ik nog steeds zelf. Ik woon praktisch naast het winkelcentrum. Als mijn benen wat minder zijn, neem ik een rollator mee voor de boodschappen. Dit maakt het soms net even wat makkelijker.
Ik rij trouwens nog steeds auto. Mijn zoon vindt het niets maar ik ben blij dat ik het nog kan. Ik ben wel een stevige rijder en rij alleen nog maar korte en bekende afstanden.
Verder ben ik gek op lezen. Als een boek goed is blijf ik gerust tot half 2 ’s middags in mijn bed liggen. Gemiddeld lees ik 4 detectives per week. De bibliotheek heeft een goede aan mij!
Toekomst
Als ik niet meer voor mezelf kan zorgen dan houdt het voor mij op. Ik heb 2 wilsverklaringen met euthanasie en ik wil absoluut niet gereanimeerd worden. Boven ligt een noodknop maar ik doe er niets mee. Ik realiseer mij wel dat die grens, van niet meer willen, verschuift. Voorlopig gaat het nog prima!
Interview en fotografie: Romi Tweebeeke
