In 2007 zat ik in het 4e jaar van mijn opleiding modevormgeving aan de modeacademie in Rotterdam. Ik liep stage in New York bij modeontwerper Daryl van Wouw en assisteerde bij zijn shows. In het najaar werd een goedaardige hersentumor geconstateerd. Ik werd meteen in het ziekenhuis opgenomen en geopereerd. Ik had totaal geen idee wat me te wachten stond.

Na verloop van tijd drukte een overvloed aan wondvocht in mijn hersenen te lang op mijn oogzenuw. Die raakte bekneld waardoor mijn zicht langzaam achteruitging. Ik raakte blind aan mijn rechteroog en slechtziend aan mijn linkeroog. Ik was zo verdrietig!

Droom

Mijn leven stond compleet op zijn kop. Niets was meer vanzelfsprekend. Alleen naar de hoek van de straat lopen ging niet meer. Mijn zelfvertrouwen was helemaal weg.
Al van jongs af aan wilde ik een kledingwinkel met zelf ontworpen kleding beginnen. Zowel in het binnen- als buitenland.

Vanaf mijn 10e zat ik al achter de naaimachine. Mijn arts deed niet eens moeite om het subtiel te brengen: ‘Een baan in de mode kun je nu wel vergeten.’ Daar ging mijn droom. Ik kon alleen nog maar huilen.

Stimulans

Mijn vrienden en familie hebben me altijd gestimuleerd om door te gaan. Ze hebben me er echt doorheen gesleurd. Ik kon ze midden in de nacht bellen. ‘Niet opgeven, gewoon proberen’, zeiden ze. Ik ging herstellen bij mijn oma. Zij heeft me achter de naaimachine gezet en bleef net zo lang staan tot ik begon. Dat is wel een schop onder mijn kont geweest.

Eigen label

Ik heb een intensief revalidatietraject doorlopen bij Koninklijke Visio Het Loo Erf. Het lukte om tijdens deze revalidatie mijn eindcollectie voor de modeacademie af te maken en een modeshow te geven in Grand Café Engels. Daarna ben ik begonnen met het ontwerpen en maken van tassen onder mijn eigen label ‘AnnieStijl’.

Op dit moment

Mijn zelfgemaakte tassen zijn in verschillende winkels in Rotterdam te koop. Ik heb een webshop en een eigen winkel in Rotterdam waar ik tassen, sieraden en accessoires verkoop. Hier leid ik ook stagiaires op. Daarnaast geef ik workshops aan blinden en slechtzienden en organiseer ik modeshows. Ik geniet er intens van. Het is zo fijn om zo actief met mijn passie bezig te zijn.

Ik wil mensen inspireren met mijn verhaal. Daarom werk ik ook als motivational speaker. Dit zou ik graag in ziekenhuizen willen doen. Ik miste zelf tijdens mijn ziekteperiode gesprekken met ervaringsdeskundigen om te vertellen dat je echt heel weinig kunt. Er kwamen wel jehovagetuigen aan mijn bed, maar verder niets. Ik werd gewoon naar huis gestuurd.

De liefde

Mijn vriend kent me uit mijn goedziende periode. Ik ken hem al 18 jaar en we hebben nu 8 jaar een relatie. We zijn na het ziekenhuisverblijf meer naar elkaar toegegroeid.
Hij is geduldig en dat is fijn, want hij moet soms rekening met me houden. Ik vind het lastig dat ik geen auto kan rijden. Hij rijdt vaak voor mij. Dat vindt hij niet erg. Ik zou graag zelf boodschappen doen, maar dat kost me te veel energie. Dus die haalt hij.

In beweging

Ik daag mezelf graag uit. Ik loop 1 keer in de week hard met een team running blind en 1 keer met een buddy. We lopen met een koord en mijn buddy geeft aan wat er moet gebeuren. Het is fijn om te merken dat ik steeds meer kan. Ik heb ook een passie voor salsadansen. Op de dansvloer kan ik even mijn oude ik zijn zonder beperkingen. Dat is de reden dat ik een aantal jaar geleden ben gestart met de organisatie van danscursus Blinde liefde voor salsa. Ik huur dansleraren in die de lessen geven. Daarmee leren andere blinden en slechtzienden dansen. We bestaan nu vijf jaar. Ik word zo blij als ik hun enthousiasme zie.

De toekomst

Ik zou graag Blinde liefde voor salsa naar Utrecht brengen. En ik droom er van om volgend jaar aan de Amsterdam fashion week deel te nemen met 50 blinde modellen. Een mooie, gelikte show met tassen door blinden en slechtzienden gemaakt.

Fotografie en interview: Fleur Kooiman