Zichtverlies

Mijn zicht wordt minder. Daar heb ik het erg moeilijk mee. Ik heb veel gelezen en handwerk is mijn grootste hobby. Deze hobby geef ik nog niet op. Eén keer per maand ga ik nog naar de handwerkclub, al is het maar voor de sociale contacten met de andere dames. Maar het gaat moeizaam, het is alsof ik afscheid neem van het spelen met kleuren. Ik krijg injecties die dit proces mogelijk te vertragen. Maar het is niet bewezen dat dit ook echt helpt. Het moeilijkst vind ik de reacties van mensen om ons heen. Ik krijg soms te horen ‘Ach jullie hebben elkaar tenminste nog!’ of ‘Ach er is nog zoveel dat je wél kunt’. Het is inderdaad fijn dat we elkaar hebben, maar je zicht verliezen is vreselijk. Zonder zicht kun je eigenlijk niets. Een klein beetje meer begrip zou dan fijn zijn. Binnenkort ga ik met mijn beide dochters op zoek naar hulpmiddelen. Bijvoorbeeld een luisterboek.

Verenigingsleven

Piet heeft altijd een heel druk verenigingsleven gehad. Voorheen gingen we echt ieder onze eigen weg. Nu is het een beetje anders. Omdat ik steeds slechter zie, doen we veel dingen samen. Zelfs het boodschappen doen is veranderd. Ik kan de verpakkingen niet goed meer lezen, dus daar helpt hij mij bij. Ik kan sinds kort geen auto meer rijden, dus ook dit is een taak die hij op zich heeft genomen. Piet was 27 jaar actief als bestuurslid bij een vereniging. Sinds kort is hij hiermee gestopt. Zijn gezondheid is nog prima in orde. Enige tijd geleden is hij volledig onderzocht en er is niets gevonden. Alleen zijn gehoor wordt een beetje minder. Dat we niet helemaal gelijk lopen is soms wel eens lastig. Maar Piet zegt dan ‘Kom op meid. Ik heb een brede rug. Dus mopper maar!'

Huis

In dit huis wonen we al 45 jaar. Het is een twee-onder-een-kap woning, met een mooie tuin aan beide zijdes. Piet is gek op tuinieren en dat is zichtbaar. We willen hier nooit meer weg. Je merkt wel dat de buurt verandert. We hebben nu nieuwe jonge buren. Gelukkig zijn ze erg vriendelijk en behulpzaam. Je kan het slechter treffen. Ik heb al meerdere knieoperaties achter de rug. De laatste was acht jaar geleden. De orthopeed dacht goed vooruit en adviseerde ons een traplift. Hier maak ik veel gebruik van. Ook zware spullen gaan via de traplift naar boven. Afgezien van de huishoudelijke hulp die één keer in de 14 dagen langskomt, doen we eigenlijk alles nog zelf. We hebben een duidelijke taakverdeling en hebben het goed samen. Tot twee jaar geleden gingen we nog ieder jaar met onze caravan van maar liefst 5 meter op pad. We hebben samen heel Europa gezien. Dit zijn herinneringen die wij koesteren!

Tekst en foto's: Romi Tweebeeke